być może, będziesz mogła trochę mi w tym pomóc. — Naturalnie, że ci pomogę, kochanie — zapewniła lady Rothley. — Masz rację. Ponieważ jestem starsza od ciebie, muszę pierwsza znaleźć męża, i to jak najszybciej! Zadowolona z siebie, lekko się uśmiechnęła i dodała: — Chyba nie będzie to zbyt trudne. — Oczywiście, że nie — zgodziła się Tempera. Była jednak na tyle mądra, by zdawać sobie sprawę, że piękna niezamożna wdowa może być atrakcyjna dla bardzo wielu mężczyzn, lecz tylko nieliczni, tacy jak ojciec Tempery, są zdolni zaproponować takiej kobiecie małżeństwo. Tempera nie uczestniczyła do tej pory w życiu towarzyskim. Było bowiem nie do pomyślenia, aby panna, która nie została jeszcze oficjalnie przedstawiona w salonach, bywała na przyjęciach. Mimo to zdążyła już poznać kilka 13 liczących się w towarzystwie osób, które zasięgały u jej ojca opinii na temat sztuki. Ludzie ci czasem odwiedzali ojca w domu, co było dość niezwykłe, gdyż zgodnie ze zwyczajem to on powinien chodzić do nich. Podczas choroby matki i po jej śmierci ojciec często gawędził o nich z Temperą, choć — naturalnie — najwięcej uwagi poświęcał ich cennym obrazom. Czasem jednak, w sobie tylko właściwy, dowcipny sposób umiał w kilku zdaniach nakreślić ich portrety, opowiedzieć, jak żyją i czym się interesują. Inteligencja i chłonny umysł Tempery gromadziły wiedzę o tych ludziach, a także o życiu wielkich mistrzów pędzla, o których także opowiadał jej ojciec. Tymczasem zainteresowania lady Rothley dotyczyły jedynie światka towarzyskiego, w którym się obracała. Wiedziała o każdej aktualnej piękności, którą adorował król, była poinformowana o tym, który dżentelmen właśnie oddał swe serce urodziwej księżnej Rutland. Nie umykało też jej uwagi, kto obecnie podkochuje się w różowobiałozłotych wdziękach lady Curzon. Dla lady Rothley świat ten był fascynujący, pełen blasku, czaru i luksusu. Temperze zaś wydawał się nierealny — jak szklane kule z zatopionymi w nich śnieżnymi pejzażami. Tempera była obdarzona zmysłem praktycznym i rozsądkiem. To ona prowadziła i kreowała, niby gwiazdę scen, swoją piękną macochę. To ona pilnowała, by Alaine Rothley zawsze znalazła się w odpowiednim czasie i miejscu, gdzie można było otrzymać zaproszenie na różne spotkania. W Ranclagh, w Ascot, na uroczystym otwarciu Akademii Królewskiej w Henley, a nawet czwartego czerwca w Eton na paradzie upamiętniającej urodziny Jerzego Trzeciego — wszędzie tam można było spotkać lady Rothley. Zawsze 14 była zadziwiająco ponętna, a sprawiały to jej pełne, zmysłowe usta, zawsze rozchylone w uśmiechu, i błękitne oczy przepełnione blaskiem, któremu większość mężczyzn nie potrafiła się oprzeć. Bardziej rygorystycznie niż niejedna troskliwa mama